Het moment dat ik na jaren weer eens een racefiets kocht en wij ons eerste ritje samen gingen maken zal me altijd bij blijven. ‘Kom jonge, ik ken nog wel een mooie route’, ‘is goed pa, laat maar zien. Zullen we er eens tegenaan knallen. Ik dacht ik laat me toch niet ondersneeuwen door m’n pa?

Daar gingen we, 10 km, 20 km, 30 km en ik kreeg het toch al wel een beetje zwaar…40 km…mijn tong begon al aardig vaak mijn spaken te raken en na 50 km was ik dus wel helemaal uitgeput en ja, eraf gereden door m’n pa!

Op dat moment was dat nog flink balen, nu zou ik willen dat ik er op kon wachten. Maar dat wachten gaat niet meer.

Hoe vaak ik wel niet terug denk aan het feit, was je nog maar bij mij!

De pijn, leegte en het verdriet dat er is ontstaan nu je er niet meer bent is niet te beschrijven, je kunt dat alleen maar voelen.

En dat voel je niet 1 keer maar elke keer als ik aan je denk en ik kan je vertellen dat is echt heel vaak!

Gelukkig kan ik dan wel snel denken aan de mooie momenten die we samen mee hebben gemaakt! Van de grote fietstochten die we samen maakte en jij mij overal de weg wilde wijzen. Tot onze laatste fietstocht samen, dat je voor op mijn fiets zat en we naar Scherpenheuvel gingen omdat je daar nog 1 keer naartoe wilde op de fiets om een kaarsje aan te steken! 

Maar de grote reizen werden steeds korter, maar wel intenser. we gingen geen fietstochten meer maken van 50 km, maar een wandeling van 5 km. die miss nog wel langer duurde dan de fietstochten toen je in goede conditie was. Wat hebben we vele mooie verhalen kunnen delen samen!

Maar de wandeltochtjes gingen van 5 km naar 2 km tot 500 meter. Dan maar in een rolstoel eropuit, we zijn ieder ritje wel 100 keer gestopt omdat je me iets wilde vertellen ” wat ik eigenlijk stiekem al wist”. Maar elke keer als je iets vertelde luisterde ik naar je, gewoon omdat ik wist dat het moment er eens zou komen dat ik wilde dat je het me nog kon vertellen.

Ook deze wandelingetjes gingen van 4 km naar 2 km tot 500 meter rond het huis. Is er nog iets pa wat je samen met me wil doen nu je er nog bent? “Jazeker jongen, ik heb zin in een bami hapje in de friettent”. Dus met man en macht je in de rolstoel gezet en hop naar de friettent! Het meest mooie diner wat ik ooit in mijn leven heb gehad, Jij knoeiend aan de bami hap en ik aan de softijs!

Konden we nog maar eens een ritje maken naar Scherpenheuvel, een bami hapje eten in de friettent, sparren over alle mooie ideeën die we hadden. Of kon ik nog maar eens naast je bed zitten en je een warme knuffel geven.

Maar helaas pa, het gaat niet meer. Want nu je er niet meer bent Voelt het zo anders, zo definitief. Ik had het graag veranderd maar het ging allemaal zo vlug.

Onze tijd duurde helaas niet lang genoeg, hopelijk gaat dit in de toekomst veranderen!